اردوی بی بازگشت فرزانگان

اتوبوس از مسیر خود منحرف شده و راننده توان کنترل خودرو را ندارد، اتوبوس به دره می‌غلتد و سقوط آخرین تصویر ثبت شده در ذهن نخبه‌هایی است که بازمانده‌شان بعدها قله‌های جهانی را فتح می‌کند.

به گزارش ایسنا، ۲۶ اسفند ۱۳۷۶ پایانی بود بر داستانی که هنوز شروع نشده بود و نقطه اتمامی برای ذهن‌هایی که همه چیز را محاسبه می‌کردند جز جاده، دره، راننده و سقوط.

آرمان بهرامیان، رضا صادقی، علیرضا ساریبان، علی حیدری، فرید کابلی، مجتبی مهرآبادی و مرتضی رضایی در کنار هم ایستادند تا پیامی مهم را به جامعه ایران مخابره کنند. پیامی که می‌گفت زیرساخت‌های معیوب، بی‌دقتی و سهل‌انگاری می‌تواند نخبگان یک کشور را قبل از شکوفایی جوانمرگ کند.

پیام‌رسان اصلی اما از دل همان اتوبوس مرگ آپلود فایل بیرون آمد. اتوبوسی که هفت نخبه کشور را به کام مرگ فرو برد، اما "مریم میرزاخانی" را زنده نگه داشت تا نشان دهد اگر ریاضی‌دان ایرانی زنده مانده و سال‌ها بعد غرور ملی را در سطح جهانی ارتقا داده، ایران باید بداند که هفت مریم میرزاخانی را در یک لحظه از دست داده است.

دانشجویان دانشگاه صنعتی شریف که از بیست‌ودومین مسابقات ریاضی دانشگاه چمران اهواز بازمی‌گشتند، آخرین فرمول را در دره نوشتند تا شاید سرنوشت نسل‌ها بعد در دانشگاه رقم بخورد نه در میان خون و سنگ و آتش.

اما ایران در ساعت ۳:۵۸ دقیقه بامداد جمعه ۱۰ شهریور ۹۶ نشان داد هنوز پیام ریاضی‌دانان خود را دریافت نکرده است و نخبه‌کشی ادامه دارد. این بار جای دانشجویان نخبه با دانش‌آموزان نخبه عوض شده و مسابقات ریاضی جای خود را به اردوی فرزانگان داده است. اساس ماجرا اما همان است که ۲۰ سال قبل رقم خورده بود.

۹ مرداد امسال فیض، معاون وزیر آموزش و پرورش اعلام کرد امسال ۱۶۰۰۰ دانش‌آموز در ۲۰ اردوی ملی قطبی پیشتازان و فرزانگان شرکت خواهند کرد. طبق اعلام وی، بر خلاف سال‌های قبل که این اردو به شکل متمرکز در تهران برگزار می‌شد، این بار در پنج قطب کشور و استان‌های مازندران، فارس، خراسان رضوی، اصفهان و تهران برگزار می‌شود.

به دنبال این تصمیم اعزام دانش‌آموزان هر منطقه از کشور به یکی از شهرهای نزدیک به استان‌هایشان آغاز شد و سرنوشت دانش‌آموزان هرمزگانی این بود که با یک اتوبوس ولوو شهرهای رودان و میناب را به مقصد شیراز ترک کنند، اتوبوسی که هر چند، چند روز از آغاز حرکتش می‌گذرد اما هرگز به مقصد نخواهد رسید.

آمارهای ابتدایی حاکی از آن است که در این حادثه از ۴۵ سرنشین تقریبا تعداد مسافران سالم خارج شده از اتوبوس به تعداد انگشت یک دست نمی‌رسد. ایران این بار نیز چند دانش آموز نخبه خود را از دست داد و مشخص نیست باید این تقصیر را به گردن جاده، راننده، سیاست‌های آموزش و پرورش یا مسئولان مدرسه انداخت.

"قطار تصادف کرد، پلاسکو سوخت و اتوبوس واژگون شد؛ بیایید قبول کنیم که در اعمال استانداردهای ایمنی ساختمان و وسایل نقلیه عمومی عقب هستیم. "

این اظهارنظر رسمی حسام‌الدین آشنا، مشاور رئیس‌جمهور درباره حادثه واژگونی حامل دانش آموزان هرمزگانی است. اینکه بعد از ۲۰ سال از گذشت حادثه سقوط نخبگان دانشگاه صنعتی شریف به دره کشور هنوز با معضلات تصادفات جاده‌ای دست و پنجه نرم می‌کند و این اعتراف نشان می‌دهد که در تمام طول این سال‌ها هنوز ریشه این معضل جدی خشکانده نشده و ایران باید چاره ای به حال نخبه‌کشی خود کند.

 طبق برآوردهای صورت گرفته در جاده‌های ایران هنوز سالانه بیش از ۱۳۰۰۰ نفر می‌میرند آماری که معادل سقوط چند ده هواپیمای مسافرتی یا برخورد چندین قطار با یکدیگر است اما با وجود این گستردگی به نظر می‌رسد نه تنها مسئولان مربوط، که حتی افکار عمومی نیز نسبت به ارائه واکنشی در مقابلش تصمیمی جدی ندارد و این به معنای آن است که کاهش قطره‌چکانی آمار تلفات سالانه دردی از تصادفات وحشتناک درمان نمی‌کند. اگر در میان کشته‌شدگان تصادفات جاده‌های ایران در هر سال تنها یک مریم میرزاخانی وجود داشته باشد، به معنای آن است که ایران در طول ۲۰ سالی که از حادثه سقوط اتوبوس به دره می‌گذرد، دست‌کم ۲۰ نخبه جهانی را از دست داده است و دانش‌آموزان هرمزگانی جدیدترین نخبگانی هستند که نامشان باید به این فهرست بلندبالا اضافه شود.