چه کسی توان عبور از سخت ترین جاده های دنیا را دارد+تصاویر باور نکردنی

شاید بتوان گفت در دنیای فعلی هرجایی هم که باشید یک GPS می‌تواند مسیر را به شما نشان دهد و بتوانید به مقصد خود دست یابید. اما مسیر‌هایی وجود دارند که شاید سیستم‌های موقعیت یابی نیز شما را در آ‌ن‌ها یاری نخواهند کرد. این راه‌ها که در واقع گفته می‌شد تکه‌هایی جدا شده از زمین هستند شاید شما را به نقطه پایانی زمین متصل کنند.
مسیر یخی Tuktoyaktuk، کانادا

جاده بر روی دریا وجه تمایز: شمالی‌ترین مسیر آمریکا که تنها اواسط زمستان قابل استفاده است. در تابستان اگر بخواهید به Tuktoyaktuk که حدود ۱۰۰۰ نفر جمعیت دارد بروید تنها راه ممکن استفاده از هواپیما است. تمام برق این شهر توسط ژنراتور‌های دیزلی تامین می‌شود و مقررات برای خرید‌های مردم نیز ایجاب می‌کند که دو بار در سال به خرید بروند. تابستان زمانی است که در آن دریای Beaufort به شکل عادی است و کشتی‌ها می‌توانند از آن عبور کنند اما در زمستان سطح این دریا یخ می‌زد و این یخ به حدی است که کامیون‌ها می‌توانند از روی آن‌ها عبور کنند و البته این یخ‌ها در واقع همان جاده Tuktoyaktuk هستند. Inuvik شهری است که حدود ۱۲۸ کیلومتر در بخش جنوبی Tuktoyaktuk قرار گرفته است و شاید بتوان گفت پایان جاده شنی Dempster محسوب می‌شود و بعد از آن وارد مسیری خواهید شد که تماما سفید است و البته شباهت‌هایی هم به سطح ماه دارد. در زمستان زمانی که دمای هوا به منفی 4 درجه سانتی گراد می‌رسد دریا کاملا یخ می‌زند و باعث می‌شود که بتوان از طریق راه زمینی به Tuktoyaktuk دست یافت. شهر Tuktoyaktuk حدود ۴۰ هتل دارد که میزبان گردشگران هستند و سالانه توریست‌های زیادی برای مشاهده جاذبه‌های آب و هوایی این منطقه به Tuktoyaktuk سفر می‌کنند. در این بخش کوه‌های یخی بزرگی وجود دارند که بلندترین‌شان حدود ۴۸ متر ارتفاع دارد و البته عرض آن‌ها نیز حدود ۳۰۴ متر است. شغل رایج در این بخش رانندگی تاکسی است و اغلب برای هتل‌های آن کار می‌کنند. جالب‌ترین چیز در سفر از مسیر مذکور این است که تمام سطح زیر پای شما را آب تشکیل داده و آب زیر لایه یخی، چند صد متر عمق دارد.
جاده آلاسکا Dalton

شمالی‌ترین جاده در آمریکا وجه تمایز: شمالی‌ترین مسیر در آمریکا کمپانی‌های فعال در زمینه نفت در بخش شمالی آلاسکا به دنبال نفت هستند و به همین دلیل مسیری ۶۶۶ کیلومتری را ایجاد کرده‌اند تا از طریق آن بتوانند تجهیزات مورد نیاز خود را به مکان‌های مورد نظر منتقل کنند و این مسیر به Prudhoe Bay (بخشی در آلاسکا) و شهر Deadhorse منتهی می‌شود که باعث شده کارخانه‌های نفتی بتوانند حدود ۱۲۸۷ کیلومتر خط لوله برای انتقال نفت از Bay به Valdez (مکانی که نفت در تانکر‌ها جمع می‌شود)‌ داشته باشند. این جاده بعد از Jamesw Dalton که یک سوداگر نفت بود به نام وی ثبت شد و از سال ۱۹۹۵ به صورت عمومی مورد استفاده قرار گرفت اما اغلب در جهت میادین نفتی مورد استفاده قرار می‌گیرد. کامیون‌ها در این مسیر اغلب در بین دو مسیر حرکت می‌کنند و در تابستان باعث می‌شود که سنگ‌ها به شیشه یا چراغ ماشین شما برخورد کنند. در این مسیر نیز شهری به نام Coldfoot قرار دارد که در واقع یکی از دو پمپ بنزین‌ مسیر در آن قرار گرفته است. اردوگاه‌های کمی در Coldfoot قرار دارد و تنها شاهد یک هتل در این شهر هستیم و البته خرس‌های زیادی در این مکان ساکن هستند که بنابر گفته ساکنان محلی آن‌ها بزرگ‌ترین خطر برای شما خواهند بود، مخصوصا زمانی که کامیون حامل مواد غذایی در مسیر وجود داشته باشد. در بخش‌هایی از این مسیر که درخت در آن وجود دارد نیز شاهد حضور گوزن‌های شمالی هستیم و در واقع در این بخش بیشتر از انسان‌ها حیواناتی نظیر گوزن کانادایی، خرس، گرگ، عقاب و روباه‌های کوچک قطبی وجود دارند. حدود دو سوم از این مسیر منظره‌ای جالب و خالی از درخت دارد. زمین‌های سنگی این محل نیز نشانه‌هایی از حضور بولدوزر‌ها در زمان‌های گذشته دارند.
جاده Trans Labrador

جاده کانادا وجه تمایز: نزدیک‌ترین راه به گرینلند (Greenland)، اما باید مراقب ذوب برف‌ها باشید! Labrador که یک شهر از کانادا است به ایسلند بسیار نزدیک‌تر از Colorado است و تنها یک راه برای آن وجود دارد تا حدود 800 نفر ساکنانش بتوانند به آمریکا شمالی دست یابند. این جاده، مسیر ۵۰۰ نامیده می‌شود و پیش از آن یک فرودگاه غیر نظامی و فرماندهی نیرو‌های هوایی کانادا بعد از جنگ جهانی دوم در آن تاسیس شد و در واقع این‌ها پایه‌هایی برای ساخت جاده فوق الذکر بودند. مسیر ۵۰۰ از نیوفاندلند آغاز می‌شود و حدود ۵۰۶ کیلومتر طول دارد و اطراف آن‌ را نیز تپه و درخت‌ها در بر گرفته‌اند. با وجود اینکه کامیون‌های زیادی در این مسیر برای صنعت برق آبی رفت و آمد می‌کنند اما جاده همچنان مناسب است. اما همه چیز به این خوبی‌ نیست، در بهار زمانی که برف کوه‌ها آب می‌شود این جاده را آب‌های روان می‌پوشانند و شما در این مسیر مشکلات زیادی را تجربه خواهید کرد. این آب‌های روان به حدی می‌توانند شرایط را نامناسب کنند که مسیر پشت سر شما نیز شسته می‌شود و البته جاده پیش روی شما نیز شسته خواهد شد. کلانتر محل نیز سفر به این مسیر را توصیه نمی‌کند، اما شما برای مواجه با خطر مختار هستید. مسیر ۵۰۰ هیچ دکل مخابراتی ندارد و به همین دلیل دولت کانادا برنامه‌ای را شروع کرده است که در آن به رانندگان این مسیر یک تلفن ماهواره‌ای داده می‌شود تا در مواقع مورد نیاز بتوانند از طریق آن درخواست کمک کنند.
Nordkapp یا North Cape، نروژ

شمالی‌ترین جاده در اروپا وجه تمایز: شمالی‌ترین مسیر در اروپا در نروژ حدود ۲۰۹۲ کیلومتر بالاتر از Oslo، جزیره‌ای باستانی با نام Mageroya قرار دارد و بیش از ۱۰ هزار سال است که به عنوان زیستگاهی جدا شده به حساب می‌آید. اما یک روز دولت نروژ ارزش گردشگری در مرز اقیانوس منجد شمالی را دریافت و در سال ۱۹۷۶ جاده‌ای صاف به همراه تونلی زیر آب ساخت که از طریق آن خودرو‌ها می‌توانستند به محل مورد نظر دست یابند. این جاده که E69 نام دارد به Nordkapp ختم می‌شود و طبق توصیف مردم محلی این جاده نسبتا مدرن و دو مسیره است و در آن امکان رانندگی با سرعت بالا نیز وجود دارد اما در بین مسیر یخ و برف وجود دارد که چندان جالب نیست. Nordkapp شمالی‌ترین بخش اروپا است که ساکنان آن گلف استریم یا همان جریانات خلیجی را تجربه می‌کنند و در طول پنج ماه زمستان نیز چندین سانتی‌متر در این محل برف می‌بارد.
جاده مرگ، بولیوی

جاده مرگ وجه تمایز: تنها مسیر در بین La Paz و آمازون است که جاده بسیار باریکی دارد. جاده مرگ در بولیوی بالاترین نرخ مرگ و میر در بین مسیر‌های ۹۶ کیلومتری جهان را دارد. این جاده از La Paz شروع می‌شود و تا جنگل‌های شمال Coroico ادامه دارد و در واقع این همان جایی است که جنگل‌های بولیوی به کوه آند متصل می‌شوند. این مسیر از Coroico به جنگل‌های همسایه برزیل ادامه می‌یابد. هر ساله صد‌ها انسان در این مسیر به دلیل تصادف جان خود را از دست می‌دهند و این در حالی است که برای رانندگی در آن باید کمی سریع‌تر از سرعت قدم زدن حرکت کنید. بخشی از این مسیر سنگ فرش شده که حدود ۳ کیلومتر است و از La Paz تا Unduavi را شامل می‌شود. اما این بخش نیز هیچ گاردریلی ندارد و در حدود ۲۵ کیلومتر از این مسیر نیز ارتفاع جاده به بیش از ۴ کیلومتر از سطح دریا می‌رسد. ارتفاع سخره‌های کنار جاده نیز ممکن است تا ۸۰۰ متر افزایش یابد. در طول این مسیر رانندگان کامیون برگ درخت کاکائو را می‌جوند که این کار باعث از بین رفتن ترس از ارتفاع می‌شود. بعد از این که قسمت سنگ فرش شده جاده به اتمام رسید، مسیر باریک‌تر می‌شود و حدود ۱ تا ۳ کیلومتر از این راه به حدی باریک است که تنها دو کامیون می‌توانند از کنار یکدیگر عبور کنند. وجود صدها پیچ در این مسیر نیز باعث می‌شود که رانندگان نتوانند به حضور خودرو در مسیر پیش روی خود پی ببرند و به همین دلیل رانندگی در شب در این مسیر راحت‌تر است. البته تاریخچه این جاده نیز غم‌انگیز است، زیرا توسط زندانیان در طول سال ۱۹۳۲ که جنگ با پاراگوئه در جریان بود ساخته شده است. در واقع حادثه اصلی در این مسیر سقوط از آن است که در یک سال خوب حدود ۱۰۰ نفر در این جاده مرده‌اند و در یک سال بد تنها ۳۰۰ نفراز این مسیر جان سالم به در برده‌اند. در یک روز خوب سپری کردن این مسیر ۱۴۴ کیلومتری با مقداری بارش، حدود ۳ ساعت طول می‌کشد و در صورت وجود این مشکلات به همراه ترافیک سنگین، باید ۶ ساعت در این جاده خطرناک حرکت کنید.
To Tiera del Fuego

جنوبی‌ترین جاده در نیمکرده غربی وجه تمایز: جنوبی‌ترین مسیر در نیمکره غربی شاید بتوان گفت که این مسیر برای افرادی که قلب ضعیفی دارند مناسب نیست. بزرگراه ۳ در آرژانتین که به سمت جنوب حرکت  می‌کند و به جزیره Tierra del Fuego منتهی می‌شود در اوسوایا واقع شده است. این مکان که حدود ۵۰ هزار توریست را میزبانی می‌کند شهری مدرن است که گردشگران به اسکی، ماهیگیری، قایقرانی و دوچرخه سواری کوهستان در اطراف یخچال‌های طبیعی، کوه‌ها و جنگل‌های آن می‌پردازند. شهر اوسوایا در کانال Beagle واقع شده و نام آن نیز از کشتی‌ گرفته شده که Charles Daewin در سال ۱۸۲۳ به آنجا آورده است. Tierra del Fuego (سرزمین آتش) نیز نام خود را از قبیله Yamana گرفته است که این قبیله در مقابل کلبه‌‌های خود آتش روشن می‌کردند. البته فرزندان قبیله Yamana همچنان در این منطقه زندگی می‌کنند. اغلب توریست‌های این شهر از طریق هواپیما یا کشتی به این شهر سفر می‌کنند و البته جاده آن نیز همچنان برای افرادی که تصمیم به سفر‌های طولانی دارد نگهداری می‌شود.
Darien Gap، مسیر پاناما به کلمبیا

مسیری در بین جنگل وجه تمایز: آخرین مکان بدون دست کاری بشر در نیمکره غربی است که برای آخرین بار سال ۱۹۸۵ در آن رانندگی شده است. بزرگراه Pan-American که به سیستم جاده‌ای گسترده مکزیک متصل شده به مسیری منتهی می‌شود که توسط جنگل‌های این منطقه در حدود ۸۰ کیلومتر پوشیده شده است و Daroen Gap نامیده می‌ِشود. این مسیر دارای برخی مرداب‌ها و جنگل‌های مختلف است که باعث می‌شود عبور از آن بسیار دشوار باشد و البته هزینه راه سازی در آن نیز بسیار بالاست و مشکلات محیطی زیادی نیز در صورت ساخت راه، در پی خواهد داشت، برای مثال ممکن است گاو‌های بیمار از جنوب آمریکا به شمال آمریکا هجوم بیاورند. این بدان معناست که تنها راه ممکن برای دستیابی به Gap عبور به صورت آفرود است و البته این نوع خودرو‌ها نیز در حین عبور از آب عمیق تالاب‌ها به مشکل خواهند خورد. در کتاب رکورد‌های گینس نام Loren Upton و Patty Mercier که تمام این منطقه را کشف کرده‌اند، ثبت شده است. این دو فرد توسط جیپ CJ-5 خود در طول ۷۴۱ روز این مکان را کاملا کشف کردند. در سال ۱۹۹۰ انقلابیون مسلح (چریک FARC) منطقه زیادی از Gap از کلمبیا را اشغال کردند و گردشگران و ماشین‌های کِشنده را ربودند که این خود نیز یکی از دلایلی است که مردم دیگر برای عبور از مسیر مذکور تلاش نمی‌کنند.
بزرگراه N7 در آفریقای جنوبی، نامیبیا به Cape Town
جنوبی‌ترین جاده در آفریقا وجه تمایز: جنوبی‌ترین جاده در آفریقا که منظره بسیار زیبایی نیز دارد. دومین دره عمیق و باریک (Canyon) جهان که در نامیبیا واقع شده Fish نامیده می‌شود در بخش شمالی رودخانه Orange در آفریقا قرار دارد. جاده N1 در آفریقا مسیر کاملا صافی دارد که البته آسفالت شده است و بدون شک رانندگی در آن نیز لذت بخش خواهد بود. این جاده که به شهر Cape Town متصل می‌شود برای شهروندان آن نیز راهگشا بوده است. جاده N1 از وسط یک کویر خشک و بی‌ثمر رد شده و البته شما قادر خواهید بود تنها ۹ ماه از سال را در آن رانندگی کنید. زیرا در ماه سپتامبر و آگوست که باران‌های بهاری در نیمکره جنوبی شروع می‌شوند گل‌های گیاه خواری در این منطقه می‌رویند که همیشه به سمت خورشید هستند. در واقع شهر‌های Vanrhynsdorp و Nieuwoudtville خانه بزرگترین گل‌های این چنینی هستند.
Torugart Pass

جاده مرز بین چین و روسیه وجه تمایز: این مسیر در بخشی از  زمین قرار گرفته است که در واقع انتهای دنیا است. برای رفتن از جمهوری شوروی سابق به چین در شمالی‌ترین بخش زمین جاده‌ای وجود دارد که افراد می‌توانند از طریق آن وارد عمل شوند و در بخشی از این مسیر نیز شما در روی یک رودخانه خشک شده رانندگی خواهید کرد. این مسیر توسط کارگران ساخته شده و روزنامه نگاران چینی هم اعلام کرده‌اند که چگونه در شورش Tianamen quare که در سال ۱۹۸۹ انجام شد تعدادی از کارگران به انجام کار‌های سنگین محکوم شدند. نگهبانان مسلح در دو طرف این جاده حضور دارند که در واقع مراقب مرز بین روسیه و چین هستند. از لحاظ تاریخی نیز سیاست‌های دو دولت شوروی و چین برای مهاجرت، سفر و سهام داشتن متفاوت بوده است اما همچنان هم با وجود سیاست‌های جهانی آرام این دو کشور، شاهد برخی مشکلات در این مسیر خواهید بود. گفته می‌شود که حدود ۵۵ قومیت با زبان بومی در چین وجود دارند که در بین آن‌ها همچنان کودکانی با موی بلوند و چشمان آبی دیده می‌شود. مسافران این جاده در مسیر خود از بین کوه‌های بلند و کویر صاف عبور خواهند کرد و در واقع این موضوع یادآور نام کویر چین (Taklimakan) با شعار "اگر وارد شوید قادر به خارج شدن از آن نیستید" خواهد بود.
Road of Bones، سیبری

جاده استخوان وجه تمایز: شمالی‌ترین جاده در آسیا که به اقیانوس آرام منتهی می‌شود. از سال ۱۹۳۲ تا ۱۹۵۳ زندانیان یک کمپ، اقدام به ساخت این جاده که به سیبری منتهی می‌شوند کردند و زمانی که یکی از زندانیان میمرد، استخوان‌های وی را در زیر جاده به عنوان زیر سازی قرار می‌دادند و به همین دلیل مردم محلی این جاده را با نام Road of Bones یا جاده استخوان‌ها می‌شناسند. خرابه‌های جغرافیایی، اصلی‌ترین مشخصه مسیر ۱۶۰۹ کیلومتری بزرگراه Kolyama هستند که به شهر Yakutsk در سیبری و بندر Magadan منتهی می‌شود و در طول این مسیر شما هیچ نوع سرویس و خدماتی را مشاهده نخواهید کرد و هیچگونه شهرک و سکونتی نیز در آن وجود ندارد. رانندگی در این جاده زمانی که دمای هوا معتدل است بسیار دشوار بوده و البته شما قادر خواهید بود زمانی که یخ سطح جاده را پوشانده در آن رانندگی کنید. شکاف‌های این جاده در زمان‌های بارانی بسیار بزرگ هستند و تنها کامیون‌ها می‌توانند در این آب و هوا از جاده مذکور عبور کنند. بسیاری از مسافران این مسیر از موتورسیکلت برای عبور از آن استفاده می‌کنند و گزارش‌ها نیز حاکی از آن هستند که هیچ نوع تمدنی در طول این مسیر وجود ندارد.